poniedziałek, 8 października 2018

Austria - Wiedeń cesarski (część II)

Jest to kontynuacja poprzedniego posta "Wiedeń cesarski". Pokazuję w nim Skarbiec Schatzkammer i kryptę cesarską Kaisergruft w kościele Kapucynów. 
Skarbiec cesarski znajduje się w najstarszej części Hofburga usytuowanej wokół Dziedzińca Szwajcarskiego Schweizerhof. Zamek Burg wymieniony jest w źródłach historycznych już w XIII w. Leopold VI Babenberg wybudował swą nową siedzibę poza murami miasta, znajdującą się prawdopodobnie na miejscu dzisiejszego Hofburga. Wielokrotnie powiększana i przebudowywana, była rezydencją cesarską do czasów Karola VI. Nazwa dziedzińca pochodzi od gwardii szwajcarskiej, która za czasów Marii Teresy miała swoją siedzibę w tej części zamku. Z dziedzińca tego jest wejście do Skarbca. Zebrane w nim klejnoty koronne, relikwie, biżuteria, przedmioty sztuki dekoracyjnej i kościelnej wykonane z drogocennych materiałów takich jak: złoto, srebro, kamienie szlachetne, bursztyn, kość słoniowa są dowodem bogactwa i potęgi Habsburgów. Ten najstarszy zbiór klejnotów i dzieł sztuki powiększył się w XVI w. o skarb burgundzki, który przeszedł w ręce Habsburgów poprzez małżeństwo cesarza Maksymiliana I z Marią Burgundzką. 
Kościół Kapucynów przy Neumarkt ufundowany został w XVII w. przez cesarza Macieja i jego żonę Annę Tyrolską. Mieści kryptę cesarską Kaisergruft, w której spoczywają ciała 138 przedstawicieli rodu Habsburgów. Począwszy od Macieja spoczywają tu wszyscy cesarze oprócz Ferdynanda II pochowanego w Grazu i ostatniego cesarza Austrii Karola I, który zmarł na wygnaniu i pochowany jest na portugalskiej Maderze. Ostatni pochówek w krypie Kapucynów - cesarzowej Zyty, żony Karola I - odbył się w roku 1989. W przeciwieństwie do tradycji innych krajów europejskich takich jak Francja, Włochy, Hiszpania, gdzie spotykamy wspaniałe kamienne nagrobki, mamy tu mniej lub bardziej ozdobne sarkofagi metalowe. Wnętrzności zmarłych znajdują się w krypcie katedry św. Szczepana, zaś serca - w krypcie kościoła Augustianów. 

Renesansowa Brama Szwajcarska Schwiezer Tor prowadząca do najstarszej części Hofburga - widok od strony Placu In der Burg 

Brama Szwajcarska - widok od strony Dziedzińca Szwajcarskiego

Korona cesarska Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego (X w.) 

Korona cesarska Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego

Portret Karola Wielkiego pędzla Albrechta Dürera - niemiecka kopia z 1600 r.

Insygnia cesarskie

Krzyż cesarski, po lewej święta włócznia św. Maurycego, po prawej fragment drzewa prawdziwego krzyża Chrystusa. 
Kopię świętej włóczni cesarz niemiecki Otto III podarował Bolesławowi Chrobremu na zjeździe gnieźnieńskim w roku 1000. 
Kopia ta przechowywana jest na Wawelu. 

Zbliżenie na dwie najświętsze relikwie cesarstwa, które miały kontakt z ciałem Chrystusa: 
święta włócznia, którą przebito bok Chrystusa i oprawiony w złoto fragment drzewa krzyża Chrystusowego. 
Ponadto we włóczni wmontowany jest jeden z gwoździ, którym Chrystus był przybity do krzyża.

Torba św. Stefana na relikwie (X w. Francja - szkielet drewniany, na zewnątrz złoto, perły, kamienie szlachetne)

Oprawiona w złoto Biblia Karola Wielkiego

Jabłko, berło i korona prywatna Rudolfa II (XVII w.). Od 1804 r. korona ta stała się insygnium nowej monarchii i austriacką koroną cesarską.

Popiersie cesarza Rudolfa II

Płaszcz i miecz cesarzy Austrii

Płaszcz cesarzy Austrii

Friedrich von Amerling - cesarz Franciszek I w austriackim stroju koronacyjnym. Koronowany w roku 1789 na cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego nosił imię Franciszek II. Po wystąpieniu ze Związku Rzeszy 16 książąt niemieckich w wyniku utworzenia w 1806 r. II Związku Reńskiego pod protektoratem Napoleona I, Franciszek zrezygnował z godności cesarza rzymskiego. Dwa lata wcześniej w 1804 r. pod wrażeniem koronacji Napoleona na cesarza Francuzów, Franciszek ogłosił się cesarzem Austrii jako Franciszek I. Był zatem pierwszym cesarzem Austrii.

Płaszcz i miecz koronacyjny Królestwa Lombardii i Wenecji. Habsburgowie piastowali również tę godność

Płaszcz i miecz koronacyjny Królestwa Lombardii i Wenecji

Andreas Weissenböck - XIX-wieczna akwarela przedstawiająca cesarza Ferdynanda I w stroju koronacyjnym Królestwa Lombardii i Wenecji

Korona Stefana Bocskaya, węgierskiego przywódcy zwycięskiego powstania antyhabsburskiego z 1604 r. W wyniku powstania, został on księciem Siedmiogrodu, dążąc do zjednoczenia Węgier pod swoim berłem. Dzięki poparciu Turków dostał koronę od sułtana Ahmeda I (na załączonym zdjęciu) i zgodę na używanie tytułu króla Węgier. Nie chcąc popaść w pełną zależność od Turcji podjął się negocjacji pokojowych w trwającej wówczas wojnie habsbursko-tureckiej. W ich wyniku w listopadzie 1606 r. podpisany został pokój w Zsitvarotok. Bocskay za zrzeczenie się tytułu króla Węgier uzyskał zgodę Habsburgów na uznanie jego suwerennych rządów w Siedmiogrodzie. Tym samym Siedmiogród stał się niezależnym księstwem. Niedługo potem Bocskay nagle zmarł.

Portret Napoleona I Bonaparte. Po rozwodzie z Józefiną Beauharnais Napoleon poślubił Marię Ludwikę, najstarszą córkę cesarza Franciszka I, 
z którą doczekał się syna Napoleona Franciszka, zwanego L'Aiglon (Orlątko) 

François Gérard - portret Marii Ludwiki Habsburg, drugiej żony Napoleona I

Tron-kołyska Napoleona Franciszka, Króla Rzymu

Płaszcz koronacyjny królów Sycylii (XII w.). 
W średniowieczu władza Świętych Cesarzy Rzymskich Narodu Niemieckiego sięgała aż do Sycylii.

Insygnia cesarskie Meksyku po obalonym i rozstrzelanym cesarzu Maksymilianie I Habsburgu, bracie Franciszka Józefa I

Złote dzbany i misa używane do chrztów cesarskich dzieci

Szmaragdowe naczynie na oleje święte

Ceremonialny strój kawalerów austriackiego Orderu Żelaznej Korony

Ceremonialny strój kawalerów Orderu Świętego Stefana

Ceremonialny strój elektorski królów Czech

Nicolas Reiser - portret księżniczki Marii Burgundzkiej, dziedziczki Księstwa Burgundii. 
Poprzez jej ślub z cesarzem Maksymilianem I Burgundia przeszła w ręce Habsburgów.

Portret Filipa I Pięknego, syna Maksymiliana I i Marii Burgundzkiej. 
Poprzez małżeństwo z Joanną Szaloną był on pierwszym królem hiszpańskim z dynastii Habsburgów.

W 1430 roku książę burgundzki Filip Dobry (na zdjęciu - XVI-wieczna kopia holenderska wg Rogiera van der Weydena) powołał zakon orderu Złotego Runa. Po wygaśnięciu męskiej linii dynastii burgundzkiej, godność wielkiego mistrza zakonu przeszła na cesarza Maksymiliana I, który przekazał ją swemu wnukowi cesarzowi rzymskiemu i królowi Hiszpanii Karolowi V. Królowie Hiszpanii sprawowali tę godność do czasu wygaśnięcia hiszpańskiej linii Habsburgów. Następnie, począwszy od Karola VI godność tę przejęli Habsburgowie austriaccy. Następcy tronu Hiszpanii oraz Austrii i Austro-Węgier stawali się rycerzami orderu Złotego Runa w chwili narodzin, inni arcyksiążęta otrzymywali insygnia po uzyskaniu pełnoletniości. Członków zakonu spoza dynastii mógł mianować aktualny wielki mistrz. Mogli nimi być tylko mężczyźni wyznawcy religii katolickiej, o nieskazitelnej reputacji i wykazujący się szlacheckim pochodzeniem od ośmiu pokoleń po mieczu i po kądzieli. 

Order Złotego Runa

Łańcuch herbowy rycerzy orderu Złotego Runa

Strój rycerza orderu Złotego Runa

Johann G. Auerbach - portret cesarza Karola VI w stroju rycerza orderu Złotego Runa 

Ornat mszalny do ceremonii nadania orderu Złotego Runa (Burgundia XV w.)

Kapa do ceremonii nadania orderu Złotego Runa (Burgundia XV w.)

Fragment drugiej kapy do ceremonii nadania orderu Złotego Runa (Burgundia XV w.)

Fragment kapy. Zbliżenie ukazuje misterną robotę i bogactwo tkaniny, z której wykonano szatę.

  Fragment kapy. Zbliżenie ukazuje misterną robotę i bogactwo tkaniny, z której wykonano szatę

Kryształowy puchar burgundzki (XV w.) - kryształ górski, złoto, perły, kamienie szlachetne 
 
W skarbcu znajduje się wielki zbiór przedmiotów sztuki dekoracyjnej i kościelnej wykonanych z drogocennych materiałów. 
Przedstawiam tu kilka przykładów - na zdjęciu złota róża (Giuseppe i Pietro Paolo Spagna, Rzym).

Kielich i monstrancja - srebro pozłacane, kamienie szlachetne (Norymberga XV w.)

Pozłacany ołtarzyk Anioł ogłasza pasterzom dobrą nowinę (Monachium początek XVII w.) 

Pozłacany ołtarzyk Spotkanie papieża Leona Wielkiego z Attylą (Rzym XVII w.)

Pozłacany ołtarzyk św. Antoniego Padewskiego (Wiedeń XVIII w.)

Pokłon pasterzy - obrazek olejny na alabastrze, miedź, srebro (Florencja XVII w.) 

Bursztynowy ołtarz (Niemcy XVII w.)

Sceny Zdjęcie z krzyża i Opłakiwanie Chrystusa - kość słoniowa

Kościół Kapucynów przy Neumarkt

Sarkofag cesarza Ferdynanda III

Sarkofag Marii Magdaleny, córki cesarza Leopolda I i jego III żony Eleonory Magdaleny Pfalz-Neuburg

Sarkofag Eleonory Magdaleny Pfalz-Nauburg, III żony cesarza Leopolda I, matki dwóch jego następców: Józefa I i Karola VI

Sarkofag cesarza Leopolda I

Sarkofag cesarza Józefa I, starszego syna Leopolda I. Panował zaledwie 6 lat. Po jego śmierci na tron wstąpił jego młodszy brat Karol VI. 
NB. Starsza córka Józefa I, Maria Józefa Habsburg była ostatnią królową Polski jako żona króla Augusta III Sasa Wettyna.

Jeden z bardziej okazałych - sarkofag cesarza Karola VI.  
W okresie późnego baroku sarkofagi stają się większe i bardziej okazałe. 
Ich autorami są wybitni artyści tego okresu, m.in.: Lukas von Hildebrandt, Baltazar F. Moll.

Sarkofag Karola VI - medalion z podobizną cesarza

Sarkofag cesarza Karola VI - detal

Sarkofag cesarza Karola VI - detal

Sarkofag żony cesarza Karola VI, Elżbiety Krystyny Brunszwickiej, matki Marii Teresy

Największy i najokazalszy dwuosobowy sarkofag cesarzowej Marii Teresy i jej małżonka Franciszka Stefana Lotaryńskiego

Postacie Marii Teresy i Franciszka Stefana na ich wspólnym sarkofagu

Scena bitewna na sarkofagu Marii Teresy i Franciszka Stefana

Sarkofag Franciszka I, pierwszego cesarza Austrii

Sarkofag syna Franciszka I, cesarza Ferdynanda I, który abdykował w czasie Wiosny Ludów na rzecz swego bratanka Franciszka Józefa I

Prosty sarkofag przypominający metalową trumnę cesarza Franciszka Józefa I. 
Po jego lewej stronie spoczywa żona Elżbieta Bawarska Sissi, po prawej - jedyny syn Rudolf

Sarkofag cesarzowej Elżbiety Bawarskiej Sissi, żony Franciszka Józefa I, zamordowanej w Genewie przez włoskiego anarchistę Lucheniego

Sarkofag arcyksięcia Rudolfa, syna cesarza Franciszka Józefa I, który popełnił samobójstwo w podwiedeńskim pałacyku Mayerling

Prosty sarkofag cesarza Meksyku Maksymiliana I Habsburga, brata Franciszka Józefa I, pozbawiony wszelkich insygniów władzy. 
Z wyroku sądu wojskowego republikanów meksykańskich, którzy obalili cesarza, Maksymilian został rozstrzelany.

4 komentarze:

  1. Cesarski Skarbiec w Hofburgu (Kaiserliche Schatzkammer)zrobił na mnie ogromne wrażenie. Zachwyciła mnie niezwykła kolekcja insygniów, koronacyjnych szat i pamiątek, które nawiązują do długiej historii i tradycji Domu Habsburgów jako jednej z najbardziej wpływowych dynastii chrześcijańskiego Zachodu. Jestem zachwycona Twoją relacją i wspaniałymi, perfekcyjnymi zdjęciami.
    Serdeczności:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziękuję za odwiedzenie bloga i miły komentarz.
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Fantastyczne zdjęcia. Śmiało mogły by być wykorzystane jako ilustracje do albumu o Wiedniu. Wiedeń zaskakuje wspaniałymi zabytkami i muzeami. Chciałbym kiedyś na spokojnie go odwiedzić i obfotografować.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  4. Witam:)
    Dziękuję za wspaniałą lekcję historii. Rzeczywiście fotografie mogłyby być ilustracjami do albumu.
    Wiedeń zwiedziłam tylko powierzchownie, ale na pewno do niego wrócę.
    Bardzo interesuje mnie historia życia cesarza Franciszka Józefa i jego uroczej małżonki Sissi.
    Pozdrawiam serdecznie:)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za odwiedzenie mojego bloga. Będzie mi miło przeczytać Twój komentarz na temat opublikowanego posta.